Het is donderdagavond, 25 juni 2009, rond half 12. De radio staat aan op ‘3 voor 12’. Presentator Eric Corton meldt ineens een bericht dat Michael Jackson is opgenomen in een ziekenhuis in Los Angeles met hartklachten. Ik hoor het aan, maar besef het eigenlijk niet echt. Immers het is niet de eerste keer dat Michael wegens zijn gezondheid in een ziekenhuis belandt. Bovendien kun je je afvragen wat is er nu weer van waar. Het zal wel weer overgaan. En met dat besef, besluit ik rond middernacht gewoon naar bed te gaan. De volgende morgen wordt ik om 7 uur wakker met het 3FM nieuws dat Michael die nacht is overleden, 1.24 uur Nederlandse tijd. Medicijnen zijn hem fataal geworden. Dit keer bleek het bericht dus wel waar te zijn. De King op Pop, 50 jaar, is niet meer.
Vanaf dat moment maakt het niet uit welke zender ik opzet, overal is wel iets te horen of te zien wat met Michael te maken heeft. Zijn liedjes, zijn medische ingrepen, vermeende kindermisbruik, de rechtzaken, alles komt langs. Maar wat blijft hangen zijn de liedjes, want zo zal ik mij hem blijven herinneren. Als een muzikaal genie, die het klaar speelde als eerste zwarte artiest, te worden getoond op MTV. Niet omdat hij zwart was, maar vanwege zijn muziek. Als je kijkt naar de beelden van al die fans over de hele wereld, zijn dat niet alleen de generatiegenoten van Michael (40-ers en 50-ers), maar vooral veel jongeren. Waarom, omdat zijn muziek tijdloos is.
In deze Megaman probeer ik een beeld te geven van de ‘gekte’ die er in de week na zijn dood is ontstaan. Een gekte die uitmondt in, hoe kan het ook anders, een wereldwijde run op zijn muziek. En in het digitale tijdperk waarin we leven, is het effect daarvan direct te zien in de hitlijsten. Dat is voor het eerst.
De Megaman.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten