Geboren in Vancouver, Canada, maar zoon van Nederlandse ouders, Shane Berend van Lunteren (derde van links). In 1997, na de scheiding van zijn ouders, verhuist Shane op zijn éénentwintigste naar Amsterdam, en neemt de naam aan van zijn Nederlands-Chinese moeder Shu, die daar al woonde. “Ik heb eigenlijk meer familie in Nederland dan in Canada. Ik kreeg de mogelijkheid om hier te studeren en als je jong bent wil je gewoon weg en iets ontdekken.” Shane is een tijdje zanger van the Joy supreme. Tijdens een avondje stappen ontmoet hij in het toilet van een bioscoop, gitarist Paul W. Willemsen, ondermeer van de formaties Lefties soul connection, Amigos electricos en Supersub. Paul ziet wel wat in de liedjes van Shane Shu en samen gaan ze aan de slag. Voor Shane was muziek altijd het middel om meisjes te leren kennen. De muziek van Damien Rice en Elliott Smith zetten hem aan tot het schrijven van eigen nummers. Shane kreeg ervaring en raakte onder de indruk van de 4 B's: Beatles, Beck, Beastie Boys en Jeff Buckley.Via zijn eigen MySpace komt Shane aan de vier overige leden van de band Shane Shu. Merlijn Verboom (bas, gitaar, keyboards, achtergrondzang), Nadine de Boer (keyboards, accordeon, percussie, achtergrondzang), de Indonesische DJ Ujang Sastramijaja (scratch en samples) en de Zuid-Afrikaanse Catarina Aimee Dahms (VJ, keyboards, achtergrondzang). In december 2006 speelde de band de allereerste show in het Utrechtse Café Flitz. Zijn muziek omschrijft Shane zelf als ‘de Gorillaz die Frank Black en ‘The Reverend’ Albert Greene aanmoedigen in een armworstelwedstrijd, met Bob Dylan en Kim Deal als scheidsrechters’.
In januari stond Shane Shu op Noorderslag, en inmiddels is er een heel album met tien nummers. ‘The way she talks to me’ is daarvan de eerste single, waarvan de clip in december 2007 werd opgenomen in Parijs. En Canada, waar hij tien jaar lang gesnowboard en geskatet heeft? “Daar kom ik niet meer. Het is duur om erheen te gaan. Ik heb veel vrienden in Canada, maar als ik geld heb ga ik liever naar een stad als Buenos Aires. Je kunt daar gewoon rondkijken, niks zeggen en luisteren naar mensen. Daar houd ik van. Als ik terugkom ben ik helemaal opgeladen en kan ik er weer tegenaan.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten