Albumflitsen bij week 24 - 16 juni 2018

Vrijdag zagen we in de Hitflits dat Kid Cudi dankzij Kanye West zijn eerste albumnotering scoorde. Ook zagen we dat Shawn Mendes voor de derde week de Album Top 100 aanvoert met zijn derde, gelijknamige album. Het  overwicht van bijna 33% in de eerste week was vorige week, ondanks dat de verkoop zo’n beetje gehalveerd was, iets afgenomen tot bijna 30%. Deze week neemt de verkoop nog eens bijna een derde af, en relatief 2% tot ruim 28%.

De grote vraag is nu, zal Shawn Mendes het ook een vierde week op de eerste plaats redden? Of pakt een andere act die? En wie maakt dan de meeste kans? NAS met Nasir, 5 Seconds of Summer met Youngblood of bestijgt Christina Aguilera na twaalf jaar weer de troon? Vrijdag weten we het. Nu eerste over naar de albumflitsen van deze week.

#11 Phuture Noize: Black Mirror Society

Black Mirror Society is al het vierde studioalbum van Phuture Noize, waarachter Marco Stronk schuil gaat. Strronk begon in 2009 met Phuture Noize, toen nog met Anione Kraaij. Na drie jaar ging Stronk alleen verder.

Volgens Stronk slaat het eerste deel van de titel, Black Mirror, op het echte en fake leven dat we tegenwoordig lijden als individu. Marco: “We hebben allemaal een soort van tweede ik online, die nooit overeenkomt met de realiteit. Een spiegel die geen echte symmetrie kan tonen. Het tweede gedeelte.”

“Society, het tweede gedeelte, vervolgt Stronk, slaat natuurlijk op de online gemeenschap vs de echte gemeenschap die mensen hebben. Alsof het bijna twee werelden zijn.” Stronk hoopt dan ook dat het album er voor gaat zorgen dat mensen weer gaan focussen op het ‘echte’ leven.

#12 Joria Smith: Lost & Found

In 2017 stond Jorja Smith drie weken in de Single Top 100 met het nummer ‘Get It Together’ feat. Black Coffee en bereikte de 58e plaats. Het nummer was afkomstig van het album More Life van de Canadese rapper Drake, waarop Smith ook het nummer ‘Jorja Interlude’ doet. Drake had haar talent al vroeg in de gaten. Het nummer ‘Where Did I Go?’ van haar EP Project 11 uit 2016, koos hij tot zijn populairste nummer. In datzelfde jaar deed Smith het voorprogramma van Drake zijn Britse tournee.

Jorja Alice Smith, geboren op 11 juni 1997 in het Britse Walsall in de West Midlands, groeide op met de muziek van soulman Curtis Mayfield en reggaezanger Damien Marley. Ze is ook beïnvloed door de muziek van onder andere Amy Winehouse, Alicia Keys en the Streets.

Begin dit jaar won Jorja Smith de Brit Critics Choice Award. Ze werkte ook mee aan The Black Panther Soundtack van Kendrick Lamar. De twaalf nummers op haar album Lost & Found schreef ze zelf dan wel met anderen. In de Britse albumlijst kwam het album binnen op de derde plaats.

#20 Ladies of Soul: Live At The Ziggo Dome 2018

Voor de vijfde keer stonden Glennis Grace, Berget Lewis, Edsilia Rombley en Candy Dulfer als Ladies of Soul in de Ziggo Dome in Amsterdam. Op 23 en 24 maart brachten ze dancenummers, popnummers en diverse medleys. Gastoptredens waren er van JT Taylor (frontman Kool & the Gang), Trijntje Oosterhuis (tot en met 2017 zelf één van de Ladies of Soul), Leona Philippo (#1 Voice of Holland 2012) en Kimberly Maasdamme (viel eerder dit jaar af in the Voice).

De vier voorgaande albums van Ladies of Soul bereikten allen de top 10. Hoogste plaats was een tweede voor Live At The Ziggo Dome 2014. Een twintigste plaats voor  Live At The Ziggo Dome 2018 is dan ook een teleurstelling, zeker als je bedenkt dat je bij de dubbel-cd ook nog de DVD krijgt! Van de voorgaande vier edities belandde de DVD steevast op de eerste plaats. De zesde editie staat al weer in de stijgers en zal plaatsvinden op 15 en 16 februari 2019.

#50 Tremonti: A Dying Machine

A Dying Machine is het eerste conceptalbum van Tremonti, de band van Mark Tremonti, lead-gitarist van Alter Bridge (voorheen Creed). Het album verschijnt tegelijk met een roman geschreven door Tremonti en de Amerikaan John Shirley (bekend van Borderlands: The Fallen, BioShock: Rapture). Daarmee gaat een grote droom van Tremonti in vervulling: het realiseren van twee vliegen in één klap: een boek én een cd.

#68 Lily Allen: No Shame

Gregg Kurstin, de man die haar drie vorige albums (mee) produceerde, werkte niet mee aan No Shame, het nieuwe album van de Britse muzikant Lily Allen. De zangeres wilde laten zien dat ze zonder hem ook een goed album kon maken. Wel trok ze een blik open met andere  producers, want niet minder dan veertien producers (waaronder Mark Ronson, BloodPop® en Show N Prove) werkten mee aan het album, dat veertien nummers telt. Gemiddeld is dat één producer per nummer.

Na Yeezus (#26 in 2014), dat commercieel gezien geen groot succes was, belandde Allen in een identiteitscrisis. Vervolgens strandde haar huwelijk met Sam Cooper en werd haar alcohol- en drugsgebruik excessiever. Op het album gaat het vooral over haar gestrande huwelijk, leven als moeder van twee dochters en het mislukken van vriendschappen. Voorwaar geen schande.

#87 Soundtrack / Eric Clapton: Life In 12 Bars

Nog geen maand geleden was op NPO2 de tweedelige documentaire ‘Gered Door De Blues’ te zien. De documentaire, waarvan de Engelse titel ‘Life in 12 Bars’ luidt, gaat over het leven van gitaargod Eric Clapton, nu 73 jaar. In ruim twee uur komen zijn vele ups en downs langs, met de nadruk op zijn beginperiode, de jaren ’60 toen hij speelde hij the Yardbirds, John Mayall & the Bluesbreakers en Cream. Ook is er aandacht voor zijn privéleven, met liefdes, verslavingen en de dood van zijn zoontje Conor.

Op 11 september 2017 ging de documentaire, gemaakt door de Amerikaanse  producer/regisseur Lili Fini Zanuck, in première op het Toronto International Film Festival. In november was deze te zien op het I(nternational) D(ocumentary) F(ilm) F(estival) in Amsterdam.

De soundtrack van Life in 12 Bars bevat muziek van bands waar Clapton in heeft gespeeld, maar ook nummers van Muddy Waters, the Beatles en Aretha Franklin. Daarnaast staan er vijf nummers op de twee cd’s en vier lp’s, die nog niet eerder zijn uitgebracht, zoals een 17-minuten durend optreden van Cream.

#89 Lykke Li: So Sad So Sexy

De Zweedse zangeres Lykke Li nam de tijd voor So Sad So Sexy, haar vierde album. I Never Learn (#60 in 2014) kwam drie jaar na Wounded Rhymes (#47 in 2011). Op dat album stond de originele versie van ‘I Follow Rivers’, dat een wereldhit werd in de remix door the Magician en in de akoestische versie door de Belgische groep Triggerfinger opnieuw de eerste plaats haalde.

Dat het zolang heeft geduurd met So Sad So Sexy, heeft wel een aantal redenen. In de afgelopen jaren maakte Lykke Li  haar acteerdebuut in een Zweedse crimi, werkte ze mee aan het album Songs of Innocence van U2, schreef nummers voor enkele soundtracks, verhuisde van Zweden naar Los Angeles, kreeg in 2016 een zoon en verloor in 2017 haar moeder Karsti Stiege.

Door haar verhuizing naar Los Angeles kwam ze ook in aanraking met hippe producers als Malay (Frank Ocean, Lorde), Skrillex (Justin Bieber) en Jeff Bhasker (Kanye West, Bruno Mars, Harry Styles), tevens haar man en vader van zoon Dion.